Υπάρχουν συγκεκριμένα μοντέλα
ύπαρξης για τους ανθρώπους ώστε αυτοί να προσαρμόζονται ευκολότερα στην
κοινωνία. Ένα από αυτά είναι η φυσιολογικότητα - η οποία υπάρχει πάντα - και
μία από τις αποκλίσεις της, η κινητική αναπηρία. Αυτές οι έννοιες, οι οποίες
έχουν ξεχωριστά χαρακτηριστικά, δημιουργούν ένα δίπολο. Η φυσιολογικότητα από
τη μια μεριά διεκδικεί το χαρακτηριστικό
της ομοιομορφίας. Και αν η ομοιομορφία που επικρατεί ονομάζεται τελικά
φυσιολογικότητα, πρέπει να υπάρχει και το αντίθετό της, η αναπηρία στην
προκειμένη περίπτωση, που δεν έχει όσα έχει αυτή: δεν είναι όμορφη, δε
γυαλίζει, και γι' αυτό δεν απολαμβάνει, μα στερείται. Μπαίνει στην άκρη, γιατί
η φυσιολογικότητα καταλαμβάνει το κέντρο, και μέσω της περιθωριοποίησής της
δημιουργείται η υποκειμενικότητά της…
Σωτηρία Σφέτκου
Συνέχεια στην έντυπη έκδοση του Radicalμα.
