Πάνω
από ένας αιώνας «επιστημονικής ψυχολογίας» και ο κόσμος είναι τα ίδια χάλια και
κάθε μέρα και χειρότερα. Η ψυχολογία, ακαδημαϊκή και θεραπευτική, όχι μόνο
απέτυχε παταγωδώς στο να συμβάλει να κάνει τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος, αλλά
έκανε και ό,τι μπορούσε για να τον κάνει χειρότερο, και συνεχίζει να κάνει ό,τι
μπορεί για να τον κρατήσει ως έχει. Η ψυχολογιοποίηση της κουλτούρας αποτελεί
πλέον καθεστώς και κοινή λογική με τα όρια του “φυσιολογικού” να στενεύουν
ασφυκτικά και τους περισσότερους να ορίζονται και να αυτό-προσδιορίζονται με
αναφορά σε ψυχολογικές κατηγορίες. Τα πράγματα είναι δυσοίωνα. Παντού σύνδρομα,
παντού άξονες παθολογίας, παντού δυσλειτουργικές συμπεριφορές και
προσωπικότητες. Εξοπλισμένοι με ψυχομετρικά τεστάκια, τις κατηγορίες του DSM και
ένα ευρύτερο πνεύμα παθολογιοποίησης, οι περισσότεροι ψυχολόγοι προσφέρουν πλέον
τις υπηρεσίες τους στο καθεστώς εκμετάλλευσης μοιράζοντας ταμπέλες και μπαλώνοντας πρόχειρα με
ψυχο-τεχνικές τα διάφορα προβλήματα κρύβοντας κάτω από το χαλί τις συνθήκες που
τα παράγουν. Κι όλα αυτά ενώ οι συνθήκες χειροτερεύουν…
Δίκτυο Κριτικής
Ψυχολογίας/Καρτέλ Ρεθύμνου
Η συνέχεια εδώ.
